W październiku lub listopadzie 2020, trafiłem na artykuł w internecie zatytułowany „Święto psów w Nepalu”.
Sam tytuł mnie zaintrygował, ale jeszcze bardziej moją uwagę przykuło tętniące kolorami zdjęcie przedstawiające uroczego kundelka z czerwoną kropką na czole i wieńcem pomarańczowych kwiatów zarzuconych na kark.
„WOW” – pomyślałem
Szybko przeczytałem artykuł i okazało się, że w tym jedynym miejscu na świecie istnieje dzień, w którym psiaki maja swoje unikalne święto. Są czczone i traktowane tak, jak w moim mniemaniu powinny być traktowane każdego dnia. Klikając zacząłem zgłębiać temat, przy okazji oglądając szalenie kolorowe zdjęcia psiaków podczas ceremonii oddawania im czci.
Co to jest Kukur Tihar?
Muszę teraz szybko Was wprowadzić w temat. Pięciodniowe święto Tihar (inaczej zwane „festiwalem świateł”). W trakcie tego święta oddaje się cześć krukom, krowom, a drugiego dnia psom. Ten dzień to Kukur Tihar (Kukur – pies). Teoretycznie czczone są wszystkie psy, piszę teoretycznie, ponieważ ilość bezdomnych psów jest tutaj przeogromna. 
W każdym mieście, wiosce oddaje się cześć psom podczas ceremonii odprawianych w domach, na podwórkach, również w schroniskach dla zwierząt czy fundacjach. Polega to na tym, że psom maluje się czerwoną kropkę na czole (tika), następnie posypuje się głowę kwiatami, po czym zakłada na kark pomarańczowy wieniec z nagietków, styka się czołami z psem, no i w końcu podaje się psiakowi miskę wypełnioną smakołykami.
Po przejrzeniu kilku stron poświęconych temu obrządkowi, zakiełkowała mi się myśl w głowie – jak to by było pięknie móc tego doświadczyć i sfotografować ten dzień, najwspanialszy dzień na Ziemi, podczas którego psy są najważniejszymi istotami. Wyobraźni wypełnionej kolorowymi obrazami dałem odpocząć kładąc się spać, wpisując na listę marzeń kolejne – być w Nepalu podczas Kukur Tihar.
Jakiś czas później…
Kilka miesięcy później marzenie nie dało o sobie zapomnieć i z czystej ciekawości zacząłem szukać lotów. Pod wpływem myśli: „Raz się żyje” kupiłem dwa bilety i razem z żonką z końcem października 2021 roku wylądowaliśmy w Katmandu na tygodniowym pobycie, którego głównym celem był Kukur Tihar.
Wiedzieliśmy, że bezpańskie psy na ulicach stolicy Nepalu to norma, ale napotykanie ich na każdym kroku, patrzenie jak śpią na ulicach, w rowach, śmieciach, poboczach, pod sklepami, pod świątyniami, na schodach, drogach i ścieżkach, po prostu wszędzie, było obrazkiem rozrywającym serce.
W oczach osoby kochającej psy, mieszkającej w Europie, gdzie nie doświadczysz biegania psa na ulicach miasta, obserwowanie setek bezpańskich psów dziennie jest czymś wybitnie druzgocącym.
Psy generalnie żyją tam w pewnej abstrakcyjnej symbiozie z ludźmi i miastem. Nikt specjalnie na nie nie zwraca uwagi. Po prostu są. Ma to też oczywiście dobrą stronę, ponieważ nie widzieliśmy by ktokolwiek je przepędzał, ganił czy trąbił na nie.
Tamtejsze psy nie boją się człowieka
Człowiek nie jest zagrożeniem dla psów. Dlatego też wobec ludzi nepalskie psiaki nie przejawiają agresji. Wbrew przeciwnie. Wszystkie jakie napotkaliśmy, głaskaliśmy czy dokarmialiśmy były bardzo przyjazne, uwielbiały mizianki, patrzyły swoimi smutnymi oczami na nas. Tym bardziej źle się z tym czuliśmy kiedy od nich odchodziliśmy. Za kilkanaście metrów lub za rogiem spotykaliśmy kolejną psią ekipę i sytuacja znów wyglądała tak samo: nieśmiało wyciągnięta dłoń, obwąchanie, głaskanie, smaczki i zjawienie się całej psiej brygady chcącej kontaktu z człowiekiem. Bez względu, który to był dzień naszego pobytu widok dla nas zawsze był tak samo smutny.
Nadszedł ten dzień
Nocą przed Kukur Tihar stresowałem się, ponieważ przylecieliśmy tutaj specjalnie dla tego co będzie jutro się działo. Umówiliśmy się z jednym ze schronisk dla zwierząt na przedmieściach Katmandu, że chętnie byśmy ich odwiedzili podczas ceremonii jaką będą organizować. Wiedzieliśmy, że chodząc ulicami miasta szanse na trafienie na obrządek są nikłe. Zależało mi na sfotografowaniu psów w trakcie ich czczenia, dlatego szybka odpowiedź schroniska Sneha’s Care na Facebooku i zaproszenie nas do siebie było idealnym rozwiązaniem.
Z naszego hotelu w centrum miasta do schroniska internety pokazywały 30 minut drogi. Rzeczywistość okazała się o wiele trudniejsza. Tamtejsi taksiarze błądzili przez co nasza wyprawa do schroniska zajęła nam 3 godziny. Gdy dotarliśmy zostaliśmy powitani przez uśmiechnięte, odświętnie ubrane wolontariuszki. Przeszliśmy przez bramę i zobaczyliśmy scenę, na której odbywała się ceremonia. Momentalnie cały stres minął, z żoneczką wymieniliśmy się uśmiechami ogromnej radochy i zabraliśmy się za robienie fot.
Kolejne psy były podprowadzane do mistrzyni ceremonii, która każdemu psiakowi oddawała cześć. Było to oczywiście malowanie czerwonego tika na czole psa, posypanie głowy płatkami kwiatów, nałożenie wieńca, styknięcie się czołami i na koniec podarowanie miski pełnej smaczków. I tak z każdym z kilkudziesięciu psów schroniskowych.
Nas również zaproszono do oddania czci psiakom. Było magicznie.
Od wolontariuszek dowiedzieliśmy się, że do schroniska trafiają z ulicy głównie psy wymagające leczenia lub psy na sterylizację. Gdy pies wyzdrowieje wraca na ulicę. Nie ma tutaj zbyt wielu adopcji. Prawie wcale. Schroniska nie opuszczają jedynie psy kalekie, po potrąceniach, z bezwładem nóg lub z amputowanymi kończynami. Kilka takich widzieliśmy.
Następnie weszliśmy do wszystkich psów i to było totalne szaleństwo. Otoczeni przez dziesiątki psów niemal nie mogliśmy się ruszać. Wszystkie domagały się głaskania i smaczków. Wszystkie z wieńcami na karkach, kolorowe, skaczące, liżące, tulące się, a hałas szczekania był przeogromny. Adoracja przez psiaki niebywała, a uśmiechy na naszych twarzach szersze już być nie mogły. To było po prostu przepiękne.
Opuściliśmy schronisko szczęśliwi. Udało się. Zrealizowaliśmy nasze marzenie, mamy cudowne wspomnienia i super foty, którymi się z Wami dzielimy.
Dotarliśmy
Goryle niespecjalnie zawracają sobie nami głowę. Strażnicy pilnują byśmy nie podchodzili zbyt blisko. W pewnym momencie, gdy robiliśmy zdjęcia silverbackowi, ktoś z nas zrobił krok zbyt blisko. Silver w jednej chwili zerwał się i ruszył na nas, rycząc. Wszystko wokół zaczęło się trząść. Zrobił tylko 3-4 potężne kroki i się zatrzymał. To było ostrzeżenie. Miało to znaczyć „Ej, chłopaki, podeszliście za blisko. Szanujmy swoją przestrzeń”.
PS. Kilka dni po naszym powrocie do domu otrzymaliśmy wiadomość od naszego przewodnika, że w Bwindi urodził się brzdąc o imieniu Kwezi. Zatem teraz mieszka tam 460 goryli górskich.
Początkowo pokonuje się wąski wąwóz, by po pewnym czasie w szczelinie pojawił się widok na najbardziej charakterystyczną budowlę tego miejsca, czyli Al Khazneh. Po chwili wychodzimy na plac. W pełnej okazałości widzimy imponującą budowlę, sklepik, wielbłądy, tłum ludzi i niewielkiego psiaka biegającego między ludźmi. Na początku nieco lękliwy, ostrożnie do nas podszedł. Głaskanie bardzo mu się podobało. Nie mieliśmy jednak żadnego jedzenia przy sobie. W sklepiku nie było nic poza słodyczami do kupienia. Od razu podjęliśmy decyzję, że w drodze do hotelu kupimy jakieś jedzonko i nazajutrz mu je przyniesiemy. Jako, że zbliżała się godzina zachodu Słońca, wróciliśmy do hotelu, po drodze kupując zestaw mortadel, parówek i tuńczyka dla kotów.
Dotarliśmy do miejsca w którym jeszcze nas nie było. Mnóstwo zwierząt mijaliśmy, czekających na turystów, którzy je dosiądą i pokonają dalszą drogę zwiedzania. A należy tu nadmienić, że do niektórych miejsc trzeba się wspinać po stromych schodach. Do jednej świątyni prowadzi ich prawie tysiąc – stromych, krętych, wąskich, prowadzących naprawdę w wysokie miejsca. No i widzimy jak idąc tymi schodami wyprzedzają nas osiołki z rodzinami z dziećmi, albo z większą Panią, albo z młodziutką Panią, albo z Panem, który przy bardziej stromym odcinku pyta się opiekuna czy to aby na pewno nie jest dla osiołka ciężar. W odpowiedzi pada, oczywiście stanowcze NIE. Bez względu na to kto siedzi na grzbiecie, budzi w nas obrzydzenie.
Szok. Małe, brudne, brzdące. Ich mama biega i odstrasza podbiegające psy. Wyciągamy nasze zapasy jedzenia i kroimy na małe kawałeczki. Szczeniaki, swoimi małymi pyszczkami, biorą ogromne kęsy. Podajemy większy kawałek mamuśce, ale ona nie chce jeść. Przygląda się tylko jak małe jedzą.
Kolejna podchodząca do nas psinka jest chyba w ciąży. Wspięliśmy się do ostatniej świątyni, wysoko położonej, pokonaliśmy te 1000 schodów na własnych nogach. Na szczycie oczywiście poza pięknymi widokami, kolejne psy. Podbiegają po jedzenie.
Wracając zatrzymujemy się raz jeszcze przy szczeniakach. Po prostu z nimi siedzimy. Głaszczemy. Jeden z nich najmniejszy i najsłabszy, podchodzi i wdrapuje mi się na kolana. Po chwili zasypia. Naszego jedzenia już nie ma, zjedzone. Widzimy małą porcję ryżu, którego wcześniej nie było. Podbiega obcy pies. Mamuśka szczeka na niego stara się go odpędzić. Pies jak gdyby nigdy nic, podbiega i zjada pozostawioną porcję ryżu, która leżała kilka kroków od szczeniaków.
Odchodzimy
